Ο νεαρός Αλέξιος ήταν κάτι διαφορετικό. Πατούσε κάθε μέρα το χώμα όπως όλοι, βάδιζε κανονικά εδώ στη Ρώμη ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά το πνεύμα του πετούσε σε άγνωστους κόσμους. Βυθιζόταν σε πέλαγα, όπου οι χοϊκοί δεν κατάφερναν να αισθανθούν, να ψηλαφίσουν.

Σύντομα θα εγκαταλείψει τη Ρώμη και θα περιπλανηθεί στη Λαοδικεία της Συρίας, όπου πένης και ανέστιος θ'αρχίσει τον πνευματικό του αγώνα.

Μετά δεκαεπτά χρόνια στερήσεων, νηστειών, κακουχιών και θλίψεων θα επιστρέψει στη Ρώμη και θα ζητήσει φιλοξενία στην αυλή του άρχοντα πατέρα του, άγνωστος χωρίς να δώσει ούτε καν σημάδι της ταυτότητάς του. Εκεί συνεχίζονται οι καθημερινές ταπεινώσεις και τα βάσανα.

Άλλα δεκαεπτά χρόνια θλίψεων πέρασαν και μια Κυριακή την ώρα της Θείας Λειτουργίας ... σε στιγμή γονυκλισίας, παρουσία του Πατριάρχου, του Βασιλέως και όλων των αρχών της πολιτείας των Καισάρων, παράδοξη λαλιά αντήχησε πάνω από την κόγχη του ιερού Θυσιαστηρίου ... η φωνή ερχόταν από ψηλά, δεν ήταν ανθρώπινη, συνηθισμένη.

Πέσανε όλοι στα γόνατα, ακολούθησε ταραχή.  <<Την προσεχή Παρασκευή παραλαμβάνει ο Αρχιστράτηγος τον ΑΛΕΞΙΟ τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ μετά λεγεώνας αγγέλων.>>

Περιέχει ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ.